ඇත්තටම මට කියන්න ඒ සඳ ලස්සනයිද....?

ආදරය...... නිර්වචනය කල හැකිද......?

විටෙක සොඳුරු වන විටෙක රුදුරු වන තව විටෙක හැඟීම්බර වෙන ආදරය විටෙක  පරිත්‍යාගශීලී වෙයි... අනෙකා වෙනුවෙන් තම ආදරය වුවද පුද දිය හැකි වූවෝ අප අතර අදත් සිටිති...

පාසල් වියේ බැඳෙන ඒ සොඳුරු ආදරයත් සමගම ඇයට සරසවිය හිමි වුවද ඔහුට අහිමිය... සුන්දර හන්තාන පාමුල සරසවි බිමේ ඇය පියනගනු ඇත. ගැලපීම නොගැලපීම අතර අතරමං වන ඔහු තම ආදරය ඇය වෙනුවෙන් පුද දෙයි..

 '' අප අතර මතකය දමනු මහවැලිය වෙත.... විඳ ගන්න සොඳුරියේ ඔබට හිමි ඒ දිවිය....."

මට මාද හිමි නැති...

නුඹව හිමි වේද මට...

නුඹට හිමි මට අහිමි

නුඹ යනෙන සරසවිය

කියා දෙවී නුඹට ජීවිතය, හිමි තැනද...

ගුලිකර මා මතකය

දමා මහවැලිය වෙත

පිය මනිනු මාවතේ..

නුඹට හිමි මට අහිමි.....

කොට්ටං සමග පුංචි අපේ ළමා විය....

අපි පුංචි උන් කාලේ අපිට ඕන උනේ ඉක්මනට ලොකු වෙන්න.......එතකොට ඉස්කෝලෙ යන්න ඕන වෙන්නෙ නෑනෙ...සෙනසුරාදයි ඉරිදයි දවස් දෙකම ගෙදරට වෙලා ඉදල සඳුද උදේට ඉස්කොලෙ යනව කියන්නෙ මරනව වගේ තමා...

කොහොම කොහොම හරි අපි ලොකු උනා කියමුකො...ඉස්සර ලොකු වෙන්න හීන දැකපු අපි, ලොකු උනාට පස්සෙ හීනෙන්වත් ආපහු පුංචි කාලෙට යන්න තියෙනවනම් කියලා හූල්ලනවා...එත් පොඩි කාලෙදි ලොකු වෙන දැකපු හීනෙ හැබෑ උනාට ආපහු ඒ කාලෙට යන්න තියෙන හීනෙ නම් හැබෑ වෙන්නෙ නෑ කියල හිතුනහම පුදුම දුකක් දැනෙන්නෙ...
මට මේ ගැන මතක් උනෙ රන් දාල තියෙන පෝස්ට් එකක් දැකල... ඇත්තටම ගොඩාක් සතුටු වෙන්න පුලුවන් ළමා කාලයක් මට තිබුනා.... ඒකයි මම තාමත් මගේ ඒ බාල කාලයට තාමත් ආදරේ... අපේ පාසල අංශ 2කට තිබුනෙ.. පාරෙන් එහා පැත්ත්ට ඒ කාලෙ අපි කිව්වෙ ලොකු පැත්ත කියලා... අපි ඉතින් පොඩි පැත්තෙනෙ... ඉතින් හැමදාම අපේ හීනය තමා කොහොම හරි පාරෙන් එහා පැත්තට පැත්තට පැන ගන්න එක... ඒත් ඒකටත් ඉතින් 6 වසර වෙනකන් ඉන්න එපැයි....


ඉතින් ඒ අපේ පොඩි පැත්තෙ තිබුන ලොකුම ලොකු කොට්ටන් ගහක්.. හරියටම තිබුනෙ අපේ ප්‍රාථමික අංශය මැද්දටම වගෙ...අපේ පාසල් මතකයන් ගොඩක් හරිම අපූරුවට මේ කොට්ටං ගහත් එක්ක බැඳිල තිබුනා.. අපේ පුංචි කමට කරපු හැම සෙල්ලමකටම මේ ගහ අපිත් එක්ක හිටියා...
ගස් පුච්චන්න ගියත් (සමහරු මේකට කුට්ටි කියලත් කියනවා), ක්‍රිකට් ගහන්න ගියත් මේ හැම දෙයක්ම කලේ මේක වටේම තමා..

අපිට ඒකාලෙ බෝල ඉස්කෝලෙ ගේන්න තහනම්..අහු උනොත් බෝලෙ ලොකු සර් ගන්නවා..(ලොකු සර් කිව්වෙ පොඩි පැත්තට හිටපු ප්‍රින්සිපල්)ඒත් කොහොම කොහොම හරි අපි ක්‍රිකට් ගැහුවා... බෝලෙට ගත්තෙ ලේන්සුවකට ගැට 10ක් විතර දාල ..බැට් එක පැන්සල් පෙට්ටිය...

එක වෙලවකට හිතෙනව අපෙන් ඒ ළමා කාලය කවුරු හරි හොරකං කලාවත්ද කියලත්...හැමදාම පොඩි එකෙක් වෙලා ඉන්න තිබුනනම්.....
එක කාලෙකට මේ කොට්ටන් ගහේ කොල සේරම හැලෙනව..
ඒකත් අපිට මරු සෙල්ලම....ගහේ මුදුනෙම අත්තකින් ගැලවිලා හුලඟෙ පා වෙවි වැටෙන කොට්ටන් කොල අල්ලගන්න අපි පොරකන හැටි මැවිල පේනවා....
පුංචි අපිට ඒ සන්දියෙ ජීවිතතය ගැන නොතේරුන ගොඩක් ලොකු පාඩමක් කියල දෙමින් කොට්ටන් ගහේ කොළ වැටිල ඉවර වෙලා ගහ ආයෙත් දලු දාලා ගෙඩි හටගන්නව...

ඒ කාලෙටත් අපිට ගොඩක් වැඩ...කොට්ටන් එකතු කරගෙන කට්ටිය තරඟෙට කොට්ටන් තල තල කනවා... හරිම සරලයි ඒත් හරිම සුන්දරයි...

එත් මේ අපි හැම වෙලෙම උත්සාහ කරන්නෙ ඒ සරල කම තුල දිවි ගෙවන්න නම් නෙමේ... තව තවත් සංකීර්ණ වෙන්න ඒ ඇයි කියන්න්න නම් තේරෙන්නෙ නෑ එත් මිනිස්සුන්ගෙ හැටි එහෙම වෙන්න ඇති අපේ කැම්පස් එකෙත් කොට්ටන් ගස් තියෙනව අපේ batch meeting එකක් වෙලාවෙ මමත් කොට්ටන් 10ක් 12ක් එකතු කරගෙන තලන්න පටන් ගත්තාම අපේ උන් මා දිහා බැලුවෙ මාව මීට ඉස්සරල දැකලම නෑ වගෙ.. කොහොම හරි 2ක් 3ක් තලාගෙන එනකොට එක ඩෙන්න මාව වටකර ගත්තෙ උනුත් ඒකෙ රහ දන්න හින්දමයි කියල මට හිතුන...
(මේක කියවන කාට හරි කොට්ටන් කන්න හිතුනොත් තලාගන්න විදිහකුත් නැත්තම් කොටුවෙ SlT එක ඉස්සරහ පාරෙන් එහාපැත්තෙ පේමන්ට් එකෙන් Lake House එක පැත්තට යද්දි පොඩි බංකුවක් තියාගෙන වයසක අන්කල් කෙනෙක් කොට්ටන් තලල විකුනනව...මම නම් දවස් 4 ක් 5ක්ම අරගෙන තියෙනව....
හැබැයි ලගදි නම් දැක්කෙ නෑ)

කොහොම හරි ලොකු පැත්තට ගිය අපිට ටික ටික පොඩි පැත්ත අමතක උනා.....අර අපිත් එක්ක හැමදමත් හිටිය කොට්ටන් ගහත් එක්කම....

මම මීට අවුරුදු 2කට විතර ඉස්සරල ඉස්කෝලෙට ගිය වෙලාවෙ පොඩි පැත්තටත් ගොඩ උනා......

අනේ ඒ  අපිත් එක්ක හැමදාම හිටිය කොට්ටන් ගහ එතන තිබුනෙ නෑ... ගහේ මුල විතරයි ඉතිරි වෙලා තිබුනෙ...............

ඔන්න ආයෙත් මේ මමමයි............

අනේ මන්ද .. මම ඉතින් බක පන්ඩිතය වගේ බ්ලොග් එකක් ලියන්න ගත්තට දෙයියනේ කියල බ්ලොග් 2මයි ලියන්න පුලුවන් උනේ...පහුගිය දවස් ටිකේ දිගටම වැඩ තිබ්බා.. බෝඩිමේ හිට්යත් වැඩ.... ගෙදර ආවාම ඊටත් වඩා වැඩ...
ආ මෙ ආගන්තුකයගෙ ආගමනයෙන් පස්සෙ ලිවුව පෝස්ට් එක බලන්න ඕනනම් මෙතනින් යන්න
අදත් මට හම්බ වෙච්ච නිමාඩුවක් නෙමේ මේක දෙයියො දුන්න නිමාඩුවක්..
ආ වැඩ කිව්වට මම තාම ජොබ් එකක් නම් කරන්නෙ නෑ.... මම කොළඹ පලාතේ තියෙන විශ්ව විද්‍යලයක තාම ඉගන ගන්නවා... හැබැයි මේ දවස් වල අපිව ට්‍රේනින් දල තියෙන්නෙ...ඉතිං දන්න කියන තැන හින්ද මුලින් හිටිය බෝඩිමේ ඉදලම තමයි උදේ හවස යන්නෙ එන්නෙ...කැම්පස් එකෙ නම නම් කියන්න බැරි කමක් නෑ ඒ....ත්....
දවසක ඒ ගැන කියන්නම්..ඉතින් මොනා උනත් අපේ ගම් පලාත කොලොම්පුරෙන් ටිකක් විතර දුර හින්ද..අපේ කැම්පස් එක ලගම බෝඩිමක් තෝර ගත්තෙ.....මම මේ දැන් ට්‍රේනින් ඉන්න තැන ගංඟාරාමෙ කිට්ටුව තියෙන බොහොම ප්‍රසිද්ද රාජ්‍ය ආයතනයක්...ඒත් උදේ බොඩිම ලඟ ඉදල කෙලින්ම එතනට බස් එකක් ගන්න බෑ...මුලින්ම බෝඩිම ලගින් බස් එකට නැගල රුපියල් 6ක් දීල ප්‍රධාන පාරට එන්න ඕන...

හැබැයි පොඩි ඇත්තකුත් කියන්න ඕන ඔය කියන රුපියල් 6නම් ඉතිං අපේ දන්න කියන හමෝම දෙන්නෙ කලාතුරකින් තමා...මොකද මෙ ගෝලීයකරනයත් එක්ක එන භාන්ඩ මිලෙහි උච්චාවචනයත් එක්ක එන ආර්ථික අවපාතය කාට නැතත් මුලින්ම මෙ අහිංසක අපිට තදට දැනෙන නිසත් ඒ මොකද්ද එක බස් කාරයට දනෙනව කියල හිතෙන්නෙ නැති හින්ද විතරක් නම් නෙමෙයි..ඔය මොන කෙහෙල්මලක් තිබුනත් නැතත් බස් එකෙ කොනදොස්තර අයියල... නැගපු වෙලෙ ඉදන් පොල් පටෝල ප්‍රැක්ටිස් එකට ෆුට්බෝඩ් එකෙ හිටියොත් උඩට නගින්න කියනවයි.. පිටිපස්සෙ දොරෙන් නැගල හිටියොත් ඉස්සරහට යන්න කියනවා.., ඉස්සරහ දොරෙන් නැගල හිටියොත් පිටිපස්සට යන්න කියනව.. කොහෙටවත් නැතුව මැදට වෙලා හිටියොත් මේ යකා එක්කො අනිත් පැත්ත හැරෙන්නවත් කියනව...ඉති මූත් එක්ක තියෙන තරහටමයි දෙන්නෙ නැතුව යන්නෙ  

ආ තව එකක් මේ පාරෙ බස් එකකට උදේ 7ට විතර නගින්නත සෑහෙන ගේමක් දෙන්න ඕන...

ඉතින් මේ අහිංසක ආගන්තුකයත් උදේ පාන්දර 6.30ට විතර නැගිටලා ලක ලෑස්ති එහෙම වෙලා මගෙ තියෙන ජීවන සුවද බෝතලෙන් ටිකක් ඇඟට එහෙම හලාගෙන පාරට ආව...

අනේ මගෙ වාසනාවටදෝ අවාසනාවටදෝ මන්ද අර කියන බස් එකකුත් ඒ වෙලෙම කඩා පාත් උනා...ඉතින් පොඩි කාලෙ අම්ම ගහන්න එලවනකොට ගේ වටේ දුවල තියෙන ප්‍රැක්ටිස් එකට මාත් දුවල ගිහින් බස් එකේ එල්ලුන.. හුටා කකුල විතරයි තියාගන්න හම්බ උනේ, පස්වාන් දහසකට බුදු වෙන අපෙ බස් එකෙ ඩ්‍රයිවර් අයිය මට අතින් මොනව හරි බාර් එකක් අල්ලගෙන බැලන්ස් 

වෙන්න ඉස්සරල බස් එක ඇද්දුව...

මට ඉතින් මොන දේ උනත් පොඩි කාලෙ ඉඳන්ම හැම දෙයක්ම හරකට වගෙ තේරෙනව.. හරියට තාලෙට උම්බෑ කියාගන්න  බැරි උනාට... ඉතිං මට තෙරුනා මේක හරි යන්නෙ නෑ මෙහෙම ගියොත් බස් එකෙන් වැටිල මැරෙන්නෙ වෙන්නෙ ඒක හින්ද පැනලම මැරෙනව කියල හිතාගෙන පැන්න ෆුට්බෝඩ් එකෙන්..

දෙයියන්ගෙ පිහිටෙන් බිමටම වැටුනෙනම් නෑ.. වැඩ දන්න හින්ද බැලන්ස් එකෙ කෙලින් හිටියට කකුලෙ වලලුකරනම් හොදටම ඇඹරුනා කියල තේරුනා...

ඉතිං මගෙ දුක දැකල ඩ්‍රයිවෙර් අයිය බස් එක නැවැතුව කියමුකො.. මම අයෙ ගිහින් එල්ලිල ඔෆිස් එකටත් ආව..කොහොම හරි කකුල ඉදිමෙන්න ගත්ත හින්ද නවතින්න උනේ හදිසි අනතුරු වට්ටුවේ...

කොහොම හරි කොර ගගහ ගිහිල්ල හිටිය දොස්තර නෝනට පෙන්නුවම චිට් එකක් ලියල කිව්වා x-ray අරන් එන්න කියල එතන පෝලිම...

ඉතින් මත් එක්ක ගිය මගෙ යාළුවා (උගෙ කාඩ් එක මල්සරා) ඌ මට එක එක කෙබ්බ අත අරිනව..උබේ කකුලෙ හැටියටනම් දවස් 2ක් 3ක් ම මෙහෙ නවත්ත ගනියි කියල එක එක විකාර කියවනව මූ මාව බය කරන්න........කොහොමම හරි රිපෝට් එකත් අරගෙන ගිහාම එතන ඉන්නෙ වෙන ලේඩි ඩොක්ටර් කෙනෙක්..

එතුමිය රිපොට් එක බලල කියනවා....

"අපෝ මෙයා බොරුවට නොන්ඩි ගැහුවට කකුල කැඩිලවත් නෑනෙ...."

මට ඉතින්................................................................................................................

මට තියෙන වේදනාව මම විතරයි දන්නෙ.....

ඉතින් කොහොම කොහොම හරි ගෙදරට පාත් උනේ නම් ඔහොමයි.....

ඒ විතරක් නම් මදැයි........

බස් එකෙන් වැටුන ගොනාට අම්ම ඇනපි කිව්ව වගේ අපේ අම්මා මගෙ ආහාර සලාකෙත් කප්පාදු කෙරුවෙ නැතැයි මගෙ ඇඟ බර වැඩියි කියලා.............

ඔබත් මමත් හිඳිනා මේ ලොව තුල......

ඉතිං දෙයියනෙ කියල ලියපු මුල්ම ලිපි කෑල්ල ගැන මාර සන්තෝසයක් ආවෙ... ඉතිං ඊයෙ බ්ලොග් ලියන්න ගත්තු ආගන්තුකයා අදත් එකක් කියනව කියල හිතා ගත්තා..,

ලියන්න නම් එක එක ජාති හිතට ආවට මෙදා සැරේ මොනාද ලියන්නෙ  කියල කල්පනා කලා....  මීට ටික දවසකට ඉස්සරල අන්තර්ජාලයෙ දැක්ක පුදුමාකාර ඒ එක්කම වචනයෙන් විස්තර කරන්න බැරි පින්තූර ටිකක් මතක් උනේ අහම්බෙන්...

මේ ජායරූප වල ලොකු කතාවක් තියෙනවා...මේ පින්තූර සියල්ලම වගේ ලෝකප්‍රසිද්ද ඒව.... මේ හැම එකක්ම ලෝක ඉතිහාසයෙ එක එක පරිච්චේද උපුටා දක්වනව කියලයි ආගන්තුකයගෙ හැඟීම...හැබැයි එක දෙයක් කියන්න ඕන මේව ගත්ත පුද්ගලයො කවුරු උනත් ඒ සංවේදී හදවත් ඇත්තවුන්ට වචන දාහකින් කියන්න බැරි කතාවක් එක පින්තූරයකින් කියන්න පුලුවන් වෙලා තියෙනව...

මම හිතන්නෙ ගොඩක් අය මේ පින්තූරෙ කවද හරි දැකල ඇති...යුද්ධයෙ කුරිරු කම මේ ලෝකෙටම කෑගහල කියන්න යොදා ගන්න පුලුවන් පින්තුරයක් මේ...
1972 ජුනි මාසෙ 8 වෙනිද... දකුනු වියට්නමෙ ට්‍රන්ග් බෑන්ග් කියන ප්‍රදේශයේදි ගත්ත පින්තුරයක්..
වියට්නමය හා ඇමෙරිකාව අතර ඇවිලුනු යුද්ධයෙ ප්‍රතිපල විදිහට ගුවන් ප්‍රහරයකට මුහුන දී පන බේරා ගන්න දුවන වියට්නාම් ජාතික 9 වියැති Phan Thị Kim Phúc  නැමැති දැරියයි....ඇය මේ නිරුවතින් දිව යන්නේ ගින්නෙන් දැවී ගිය තම පිට ප්‍රදෙශයේ වේදනව උහුලන්නට බැරිවය...

යුද්ධය කාගෙ කුමන අවශ්‍යතවයකට කලත් එහි ප්‍රතිඵල අත් විදින්නෙ ඔවුන් පමනක් නොවේ....වසර ගනණාවක් තිස්සේ අපේ මේ ලංකාවෙත් කොච්චර පොඩි උන් දුක් විදින්න ඇතිද...හැබැයි මේක ගැන ටිකක් හොයල බලද්දි ආගන්තුකයට හම්බ උන ඊට පස්සෙ ගහපු ඒව වගේකුත්... ඒ වේදනාව ඒ ඒ පුංචි කෙල්ල කොහොම දරන්න ඇතිද...

ඇයි ඒකම රක්ත වර්ණ රුධිරය තියෙන එකම වගේ ඇට ලේ මස් නහර වලින් හැදිල ඉන්න තමන් බුද්ධිමත් කියල කියගන්න මේ මිනිස්සුන්ට සමගියෙන් ඉන්න බැරි...



අපි මේ ලෝකෙ ජීවත් වෙන පුංචි කාල සීමාව තුල ආත්මාර්ථය එලවා සැම එකෙකු ලෙසින් සිතන දවසට මේ ලොව කොච්චර ලස්සන වෙයිද....

මක්නිසාදයත් මේ වේදිකාවේ අපිට හැමදාම රඟපාන්න අවස්ථාවක් නැති හෙයිනි........
එනම් අප සදාකාලික පුද්ගලයෝ නොවන්නෙමු...



ඔබත් මමත් හිඳිනා මේ ලොව තුල......
කඳුල සුසුම කුමකටදෝ....
ඔබත් මමත් අප දෙදෙනෙකු ලෙස නොව එකකු ලෙසින් සිතමු...
හෙටින් උදා වන ලෝකය හැමටම සුව දායක කරමු....

තව තියෙනවා...... (හැබැයි වෙන දවසක....)

ආගන්තුකයාගේ ආගමනය

මේ හැම දේකටම මම ආගන්තුකයි.... අම්මගෙ බඩෙන් මේ ලෝකෙට ආවහම මේ හැම දෙයක්ම ආගන්තුක උන මම ටික ටික ලෝකය හුරු කර ගන්න උත්සාහ කරන්න ඇති. හැබැයි මම අදටත් මේ හැම දේකටම ආගන්තුකයි... ඉතින් මේ බ්ලොග් ලිවීමටත් අගන්තුක එක ආහන්නත් දෙයක්ද නේද?
හැබැයි මම සෑහෙන කාලෙක ඉදන් බ්ලොග් කියවන එක නම් කලා...ඉතින් මේ ආගන්තුකයටත් හිතුවිල්ලක් ආව තමන්ගෙම කියල බ්ලොග් එකක් පටන් ගන්න එහෙමත් නැත්තම් මටම කියල වේදිකාවක් හදා ගන්න.ඉතින් හරිම ලෙසියි, බ්ලොග් එකටත් නමක් නිකන්ම හම්බ උනා "ආගන්තුකයගෙ වේදිකාව" කියලම...හැබයි ඉතින් මේ බ්ලොග් ලිවිල්ල ගැන මළ පොතේ අකුරක් දන්නෙ නැතුව හිටපු මට මේ කෙරුවාව ගැන තනිකරම වගෙ කියල දීල මෙහෙව් එකක් හදල දුන්නෙ මගෙ අති ජාත මිත්‍රයෙක් වන "රන්සුර" බ්ලොග් අඩවිය කරන "රන්".
ඉතින් දෙයියනේ කියල නමෝ විත්තියෙන් පටන් ගත්ත මගෙ මේ වේදිකාවෙ ඉස් ඉස්සෙල්ලම නටන නාඩගමයි මේ....
දුකා කියන පරිනත බ්ලොග් කරුව තමන්ගෙ මුල් ලිපියෙන්ම කියල තියෙනව වගේම මමත් මගෙ ජීවිතේ ගොඩක් දෙවල් තියෙනව මහ ඉහලින් අරහෙම කරන්නම් මෙහෙම කරන්නම් කියල පටන් ගත්තු දේවල් මගදි නතර කරපුව...හරියට ඔහුගේම වචන වලින් කියනවනම් සෝඩ බෝතලේ කැඩුව වගෙ වැඩ තමා...
ඉතින් මේකටනම් එහෙම වෙන්න දෙන්නෙම නෑ කියලමයි පටන් ගන්නෙ..
ඉතින් මේ අගන්තුකයගෙ වේදිකාව ගැන කියනවනම්...මම අහල තියෙනව බොහොම ප්‍රසිද්ද කියමනක් ශේක්ෂ්පියර් කියපු ජීවිතය රඟ මඩලක් අපි එහි නළුවෝ වෙමු කියල...හැබැයි සමහර වෙලාවට ඒක මෙහෙම වෙනස් උනොත් හොදඉ කියලත්  කියලත් හිතිල තියෙනව.."ජීවිතය රඟ මඩලක් අපි එහි වේදිකාව වෙමු කියල....

ඉතින් කෙසේ හෝ වේවා මගෙම කියල බ්ලොග් එකකුත් පටන් ගත්තා..ඉතින් මේක ඉස්සරහට තව ලියන්න මට ඔයල හැමෝගෙම උදව් ඕන..මේ ආගන්තුකයගෙ ලිපියක් බලල හොඳ නම් හොඳයි කියල හරි හොඳ නැත්තම් නෑ කියල හරි වැඩක්ම නැත්තම් ආයෙ මේව ලියන්න එපා කියල හරි ඔයලගෙ අදහසක් එකතු කරල යන්න.... ඒක මට ශක්තියක්.......

ආගන්තුකයාගේ ආගමනය

මාගේ පළමු ලිපිය මෙසේ ඇරඹුන වගයි..